Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η απόφαση 266/2008 του Εφετείου Αιγαίου, η οποία αφορά χρησικτησία ακινήτου του Ελληνικού δημοσίου από ιδιώτη. Το ιστορικό της υπόθεσης έχει ως εξής: οικόπεδο 67,50τμ εντός σχεδίου πόλης και εντός οικισμού, το οποίο ήταν καταγεγραμμένο στα βιβλία δημοσίων κτημάτων του Υπουργείου Οικονομικών ως δημόσιο κτήμα, καταλήφθηκε από ιδιώτη προ του 1955 τουλάχιστον. Στη συνέχεια με αγοραπωλητήριο συμβόλαιο, νόμιμα μεταγεγραμμένο στο αρμόδιο υποθηκοφυλάκειο, το επώλησε στον γιο του το 1973. Ο γιος του εξέδωσε άδεια οικοδομής και ανήγειρε οικία στο οικόπεδο αυτό. Τέλος, οι κληρονόμοι του υιού (αδέλφια του), άσκησαν το 2005 αναγνωριστική αγωγή κυριότητας κατά του Ελλ. Δημοσίου, την οποία έκανε δεκτή το Δικαστήριο με το σκεπτικό ότι είχε επέλθει χρησικτησία κατά του Ελληνικού Δημοσίου βάσει του άρθρου 4 του Ν. 3127/2003, και συγκεκριμένα βάσει της 10ετής χρησικτησίας με νόμιμο και μεταγεγραμμένο τίτλο από επαχθή αιτία και με καλή πίστη.
Σημαντικό είναι ότι το Δικαστήριο δέχτηκε πως ανεξάρτητα από το εάν ο πωλητής ηταν ή όχι σε καλή πίστη (δηλαδή εάν γνώριζε ή όχι ότι το ακίνητο που πουλούσε με συμβόλαιο άνηκε στο Δημόσιο), ο αγοραστής ήταν καλόπιστος, και το γεγονός ότι ήταν υιός του πωλητή δεν τον καθιστά αυτομάτως κακόπιστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου