Προ μερικών ημερών ανεστάλη η κράτηση του πρώην δικαστικού κ. Καλούση, λόγω των προβλημάτων υγείας, που αυτός αντιμετωπίζει, καθόσον το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών (Τμήμα Αναστολών) έκανε δεκτή τη σχετική αίτησή του. Έτσι, ο διάσημος τόσο για τη συμμετοχή του στο παραδικαστικό κύκλωμα όσο και για τις ερωτικές προτιμήσεις του δικαστικός είναι, πλέον, και πάλι ελεύθερος.
Φυσικά, τα ειρωνικά σχόλια και οι επικρίσεις για την ανωτέρω απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών είχαν την τιμητική τους στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, αφού ελάχιστοι ήταν διατεθειμένοι να πιστέψουν, ότι ο πρώην δικαστικός αντιμετωπίζει πραγματικά προβλήματα υγείας. Δεν είναι στις προθέσεις μου να κατακρίνω όσους αμφισβητούν την παραπάνω απόφαση, αφού δεν είναι σπάνια τα παραδείγματα μεγαλόσχημων κρατουμένων, οι οποίοι έχαιραν άκρας υγείας και αίφνης βρέθηκαν με επιβαρημένη υγεία και ανεστάλη η κράτησή τους με αμφιβόλου βασιμότητος παραστατικά από νοσοκομεία της χώρας.
Θέλοντας και μη, όμως, μπήκα στη διαδικασία να συγκρίνω την περίπτωση του κ. Καλούση με αυτή του πρώην πρυτάνεως του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Μεταξόπουλου. Και αυτός καταδικάστηκε σε βαρύτατη ποινή κάθειρξης, κρατήθηκε και ανεστάλη, στο τέλος, η πράτησή του για λόγους υγείας. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω τις δύο περιπτώσεις από πλευράς απαξίας των αδικημάτων, που τα πρόσωπα αυτά τέλεσαν, καθόσον στην περίπτωση Καλούση έχουμε έναν άνθρωπο, ο οποίος παρεβίασε κατ' επανάληψη και βάναυσα τον όρκο, που είχε δώσει ως δικαστικός, ήτοι ως πρόσωπο, που βαρύνεται με την υποχρέωση περιφρούρησης του νόμου, ενώ στην άλλη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα πρώην πρύτανη ενός εκ των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδος, ο οποίος επί σειρά ετών συμμετείχε στη διασπάθιση των οικονομικών πόρων του ιδρύματος αυτού. Ητοι, η περίπτωση του κ. Καλούση μάλλον έχει περισσότερη απαξία, αν θεωρήσουμε άξια λόγου τη σύγκριση αυτή.
Το πρόβλημα έγκειται στην αντιμετώπιση της αιτήσεως αναστολής εκτελέσεως της ποινής των δύο αυτών προσώπων από τη λεγόμενη κοινή γνώμη. Και οι δύο επικαλέστηκαν σοβαρότατους λόγους υγείας και αν, πράγματι, αυτοί συνέτρεχαν, τότε στοιχειώδεις λόγοι ανθρωπισμού επέβαλαν την αποφυλάκισή τους. Πλην, όμως, ενώ στην περίπτωση του κ. Μεταξόπουλου είχαμε σωρεία άρθρων και αναρτήσεων στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, αντίστοιχα, αλλά και πάμπολλα σχόλια περί της ανάγκης αποφυλάκισής του, αρκετά εκ των οποίων προέρχονταν από πρόσωπα, τα οποία θεωρούνται, ότι διαθέτουν κάποιο σημαντικό επιστημονικό υπόβαθρο, ώστε η άποψή τους να θεωρείται βαρύνουσα, στην περίπτωση του κ. Καλούση άκρα του τάφου σιωπή επεκράτησε σχετικά με το ενδεχόμενο ο εν λόγω εμπλακείς στο παραδικαστικό κύκλωμα να είχε πραγματικά προβλήματα υγείας, τα οποία να καθιστούσαν επιτακτική την άρση της κράτησής του.
Θεωρώ, ότι σε μια κοινωνία, η οποία επιθυμεί να αυτοχαρακτηρίζεται ανθρώπινη, επιβάλλεται να κρίνεται με τη μεγίστη δυνατή επιείκια η περίπτωση ενός καταδικασμένου σε βαρύτατη ποινή κάθειρξης, ο οποίος επικαλείται σοβαρότατα προβλήματα υγείας, ώστε να αποφυλακιστεί. Κανένας, βέβαια, δεν υποχρεούται να ασπαστεί απροβλημάτιστα την περίπτωση αυτή αλλά, όταν δεν υπάρχει η αντίθετη ένδειξη, φρονώ, ότι είναι σώφρον να δεχόμαστε και να επικαλούμαστε τους υποτυπώδεις κανόνες του πολιτισμού μας, σύμφωνα με τους οποίους είναι απάνθρωπο και απαράδεκτο να συνεχίζεται η κράτηση ενός προσώπου, το οποίο υποφέρει από σοβαρότατα προβλήματα υγείας, με δεδομένη την ανυπαρξία επαρκών υποδομών στα νοσοκομεία εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας μας. Κυρίως, όμως, επιβάλλεται η αποβολή της υποκρισίας, η οποία κρίνει με τη μεγίστη επιείκια ένα πρώην καθηγητή και πρύτανη ενός εκ των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδος και θεωρεί ως δεδομένα τα προβλήματα υγείας, που ενδέχεται αυτός να αντιμετώπιζε, ενώ σφυρίζει αδιάφορα στο ενδεχόμενο ένας επίορκος δικαστικός λειτουργός, ο οποίος δικαίως καταδικάστηκε σε μακροχρόνια ποινή φυλάκισης, να πάσχει από εξίσου σοβαρά προβλήματα υγείας. Με άλλα λόγια, δεν προδίδει υγιή κρίση η διαφορετική αντιμετώπιση δύο περιπτώσεων προσώπων, τα οποία καταδικάστηκαν για πολύ σοβαρά αδικήματα αλλά ο ένας εξ αυτών ετύγχανε πρόσωπο με ευρύτερη κοινωνική και επιστημονική αναγνώριση, ενώ ο άλλος είχε απαξιωθεί ως δικαστικός λειτουργός και, κατ' επέκταση, ως επιστήμονας τη στιγμή, που κανένας δεν αποκλείει την περίπτωση να συνέτρεχαν στο πρόσωπό τους εξίσου σοβαροί λόγοι, που συνηγορούσαν στην αποφυλάκισή τους.
Δεν περιμένω να κριθεί η κοινωνία μας μόνο από αυτό το περιστατικό, αφού υπάρχουν δεκάδες παρόμοια θέματα, στα οποία η διγλωσσία της ήταν άκρως ενοχλητική. Απλά πιστεύω, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψει αυτή η διγλωσσία και, κυρίως, θα πρέπει να δεχθούμε, ότι ακόμα και ο απεχθέστερος εγκληματίας δεν θα πρέπει να αποκλείεται από τα ευεργετήματα του νομικού μας πολιτισμού.
Αναδημοσίευση απο:http://periousios.blogspot.com/2009/07/blog-post_18.html
Αναδημοσίευση απο:http://periousios.blogspot.com/2009/07/blog-post_18.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου