Με αφορμή τον αγώνα των Δικαστών ενάντια στην εξαθλίωσή τους και παρ’ όλο που δεν είναι, ίσως, η κατάλληλη στιγμή για περισυλλογή και αυτοκριτική, μοιραία πλανώνται κάποια ερωτήματα όπως : τι έκαναν και τι κάνουν οι ίδιοι οι Δικαστές για να μην φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; Μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι για την αποτροπή της ισοπέδωσης των πάντων αυτά τα τρία τελευταία χρόνια και όχι μόνο; Ποιο είναι το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία; Γιατί η κοινωνία πρέπει να τους στηρίξει στον αγώνα τους; Τελούν τα καθήκοντά τους όπως πρέπει να τα τελούν, ή έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους;
Ξεκινώντας από τον τρόπο επιλογής των δικαστών και την διαδικασία των εξετάσεων, θα ήθελα να επισημάνω ότι η εισαγωγή στην Σχολή Δικαστών υποψηφίων, οι οποίοι δεν έχουν «ψηθεί» στην δικηγορική πρακτική και δεν έχουν πραγματική δικηγορική εμπειρία, ή έστω πρακτική εμπειρία «εκτός έδρας», κατ’ ελάχιστον πέντε ετών, ή και περισσότερο, είναι τουλάχιστον απολύτως εσφαλμένη, αλλά και αντιπαραγωγική και έχει ως συνέπεια να αποφοιτούν, από την εν λόγω σχολή, άνθρωποι, οι οποίοι, δυστυχώς, δεν έχουν ωριμάσει ούτε επιστημονικά, ούτε κοινωνικά και δεν είναι έτοιμοι να ανεβούν στην έδρα και να δικάσουν, διότι πόρρω απέχουν από την πράξη και, όσα προσόντα και αν διαθέτουν, δεν μπορούν να τα αξιοποιήσουν, γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα, τα οποία δεν έχουν προλάβει να γνωρίσουν. Υπάρχουν δηλαδή κενά, τα οποία δεν μπορούν να καλυφθούν με την φοίτηση στην Σχολή. Αυτά τα κενά, σε συνδυασμό και με τον φόρτο εργασίας, έχουν ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην εκδίκαση των υποθέσεων και την υποβάθμιση στην ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων [βλ. «Αριστόβουλου Ευέλπιστου» : «Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα και το Σωο-Κράτος» σε www.e-themis.gr, ημερ/νία δημοσίευσης 19-10-2012]. Από την άλλη πλευρά, τους «κυνηγούν» οι προθεσμίες έκδοσης αποφάσεων, με αποτέλεσμα και αυτή η πίεση να αποβαίνει μοιραία για την ποιότητα της δικαιοσύνης [ο.π.].
Σε μια ημερίδα με θέμα την δικαιοσύνη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πριν από περίπου δύο χρόνια, ένας από τους ομιλητές, ο γνωστός Καθηγητής και Δικαστής του Δικαστηρίου της Ε.Ε., Βασίλειος Σκουρής, εξέφρασε την άποψη ότι οι Δικαστές θα έπρεπε να επιλέγονται από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν αποκτήσει πολύχρονη εμπειρία στην άσκηση της νομικής επιστήμης από άλλες θέσεις και άλλους κλάδους προηγουμένως, αναφέροντας, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, την ουσιαστική άσκηση της δικηγορίας. Η άποψη αυτή επικρίθηκε με χλευαστικά και κοροιδευτικά χαμηλόφωνα σχόλια, που άκουσα από δικαστές, που έτυχε να κάθονται κοντά μου.
Είναι, όμως, γεγονός ότι η απειρία των δικαστών, που αποφοιτούν από την σχολή, δεν εγγυάται την ποιότητα των αποφάσεων. Από την άλλη πλευρά, η τεράστια εξουσία, που τους απονέμεται, λόγω της ιδιότητάς τους, προκαλεί σε πολλούς αλαζονεία και αυταρχισμό, στοιχεία τα οποία φαίνονται καθημερινά στα ακροατήρια κυρίως των ποινικών και πολιτικών δικαστηρίων, με την απρεπή συμπεριφορά κάποιων δικαστών απέναντι στους πολίτες, αλλά και στους δικηγόρους, οι οποίοι αποτελούν τους «αναγκαίους συμμετόχους της δικαιοσύνης», όπως είχε τονίσει κάποτε ο αείμνηστος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευάγγελος Κρουσταλλάκης [βλ. χαιρετισμό, που απηύθυνε στην Ολομέλεια των Προέδρων δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, που συνήλθε στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 2-11-2002, στον οποίο ανέπτυξε, μεταξύ άλλων, τα εξής : «Μεγάλος ο ρόλος των δικηγόρων στον χώρο της Δικαιοσύνης. Υψηλή η αποστολή των δικηγορικών συλλόγων στην σύγχρονη κοινωνία. Αντίστοιχες και οι μεγάλες ευθύνες σας. Είσαστε οι φυσικοί υπερασπιστές της δικαστικής ανεξαρτησίας και οι κυματοθραύστες απέναντι στα κύματα αμφισβήτησης του κύρους της Δικαιοσύνης……………Είμαστε μαζί αναγκαίοι συμμέτοχοι στην ικανοποίηση του αιτήματος ορθής απονομής της δικαιοσύνης….»].
Αξίζουν, λοιπόν οι δικαστές της στήριξης της κοινωνίας για τον αγώνα τους; Τι έχουν κάνει οι ίδιοι για την διατήρηση του κύρους τους, αλλα και της αξιοπιστίας τους; Πόσες φορές έχουν έρθει σε «ρήξη» [όπως αναφέρουν στην σχετική από 3-9-2012 ανακοίνωσή τους] με το Κράτος μέσα από τις αποφάσεις τους; Συνιστά μοναδική περίπτωση υποβάθμισής τους η επικείμενη μείωση των αποδοχών τους, ή η ελληνική πολιτεία έχει προ πολλού υποβαθμίσει τον ρόλο τους;
Στην υπόθεση Συγγελίδη κατά Ελλάδας [απόφαση ΕΔΔΑ της 11-02-2010: Υπόθεση Συγγελίδης κατά Ελλάδος Προσφυγή υπ’αριθ. 24895/07], το ΕΔΔΑ δέχθηκε παραβίαση της συνθήκης, διότι ο έλληνας πολίτης [Συγγελίδης] είχε καταθέσει μήνυση κατά Ελληνίδας Βουλευτή, η οποία παραβίαζε το δικαίωμα επικοινωνίας με το τέκνο τους, αλλά η Βουλή δεν έδινε την άδεια να προχωρήσει η ποινική δίωξη και η Ελληνίδα βουλευτής απολάμβανε του προνομίου της βουλευτικής ασυλίας, σε βάρος, ουσιαστικά, του παιδιού της. Ο ad hoc έλληνας Δικαστής κος Φλογαϊτης μειοψήφισε, παρ’ όλα αυτά, κρίνοντας ότι η προσφυγή έπρεπε ν’ απορριφθεί ως απαράδεκτη.
Αντιθέτως, το Μονομελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών με Δικαστή τον Β. Φαϊτά στην υπ’ αριθμ. 59/2012 προηγούμενη απόφασή του, έκρινε αντισυνταγματική την αύξηση του παραβόλου [βλ. ΜονΔιοικΠρωτΑθ 59/2012 σε ΝοΒ 60/2012, σελ. 168]. Μάλιστα, η εν λόγω απόφαση αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το παράβολο πλέον «ισοδυναμεί περίπου με τρία ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη» [ η έντονη γραμματοσειρά του αρθρογράφου].
Την απόφαση της Ειρηνοδίκη ήρθε να επιδοκιμάσει και η πρόσφατη μη δεσμευτική απόφαση της Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, η οποία έκρινε, κατόπιν προσφυγής εργατικών σωματείων του ελληνικού δημοσίου, ότι «οι μεταρρυθμίσεις στην ελληνική νομοθεσία, που στόχο έχουν να μειώσουν το κόστος για τους εργοδότες στην πληγείσα από την ύφεση χώρα, είναι παράνομες, διότι παραβιάζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων» [βλ. www.capital.gr στις 19-10-2012 με τίτλο «Συμβούλιο της Ευρώπης : Παράνομες 2 εργασιακές αλλαγές στην Ελλάδα», αναδημοσίευση από www.e-themis.gr].
Με τις ευλογίες της δικαστικής εξουσίας, δηλαδή, κρίθηκε ένα καταστροφικό μνημόνιο ως συνταγματικό, χωρίς να τεθεί ποτέ το θέμα πολιτικών, πολύ δε περισσότερο, ποινικών ευθυνών της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας και χωρίς ν’ αναζητηθούν τα αίτια, που μας οδήγησαν στον ίδιο τον γκρεμό [ο.π. Karl Heinz Roth σελ. 70, οπου υποστηρίζει ότι «η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας ζει στο χείλος του γκρεμού», άποψη με την οποία θα διαφωνήσουμε, διότι ήδη βρισκόμαστε στον γκρεμό! Ο.π. «Αριστόβουλου Ευέλπιστου»], όταν το 1922 μετά την εθνική καταστροφή και τραγωδία κάποιοι λογοδότησαν και εκτελέστηκαν! Εδώ ποιοι έχουν λογοδοτήσει μέχρι σήμερα;
Ο Εισαγγελέας του ΑΠ εξέδωσε την πρόσφατη ανακοίνωση – εγκύκλιό του, με την οποία καλεί του Δικαστές να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους [βλ. www.e-themis.gr]. Μήπως, όμως, θα’πρεπε ο Αξιότιμος Κύριος Εισαγγελέας ν’ ασχοληθεί με τα του οίκου του και να μην παρεμβαίνει, κατ’ αυτόν τον τρόπο, σε μια αγωνιστική κινητοποίηση των συναδέλφων του, προσπαθώντας να την ποδηγετήσει; Μήπως θα έπρεπε να ασχοληθεί με τις επανειλημμένες καταδίκες της Ελλάδας, για παραβίαση της Ε.Σ.Δ.Α., ήτοι για υπερβολική τυπολατρία στην εφαρμογή των διατάξεων του ΚΠολΔ και ΚΠΔ, η οποία μας έχει κοστίσει κάποιες δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωσης, κατά του ελληνικού δημοσίου; [βλ Μιχάλη Μαργαρίτη : «Η αοριστία των λόγων αναιρέσεως του ΚΠολΔ [εν όψει της πρόσφατης νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του ανθρώπου»], ΝοΒ 55, σελ. 28, του ιδίου «Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σε ελληνικού ενδιαφέροντος υποθέσεις 1ου τριμήνου 2011», ΝοΒ 59, σελ. 1047, Μανώλη Γιαννουσάκη, δικηγόρου «Ο ΄Αρειος Πάγος η αοριστία των λόγων αναίρεσης και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», ΝοΒ 56, σελ. 2727].
Οι ίδιοι οι Δικαστές, που άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου με αρκετές δικαστικές αποφάσεις, ιδίως δε με την απόφαση για το 1ο Μνημό[συ][ν]ι]ο, δίδοντας δεκανίκι και παρέχοντας κάλυψη στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, στην λήψη όλων εκείνων των μέτρων, που σάρωσαν σαν τυφώνας πλήθος δικαιωμάτων, αλλά και στραγγάλισαν και το δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας, στερώντας σε πολίτες να ασκήσουν ακόμα και ένδικα βοηθήματα κατά του δημοσίου, για το πλήθος των αντισυνταγματικών μέτρων, που έχουν ληφθεί, στρέφονται, με την αποχή τους, …………… εναντίον των εαυτών τους!
Δικαστές εναντίον Δικαστών λοιπόν! Διότι και οι δικές τους επιλογές – δικανικές κρίσεις, τούς φέρνουν σήμερα αντιμέτωπους με τις άλλες δύο εξουσίες. Οι εσφαλμένες δικαιοδοτικές κρίσεις προσέφεραν άλλοθι στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, έτσι ώστε να «περάσει» με την ομπρέλλα και υπό την σκέπη της δικαιοσύνης, εξοντωτικά μέτρα, τα οποία δεν οδηγούν πουθενά!
Δεν πρέπει να ξεχνούν οι Δικαστές ότι και οι κρίνοντες κρίνονται! Όπως, εξάλλου, επισημαίνει ο, για κάποιους «ενοχλητικός», αλλά πάντοτε επίκαιρος και ακριβοδίκαιος, Ευάγγελος Κρουσταλλάκης, (ΤοΣ 1986.1 επ.), «κάθε πολίτης … άρα και η κοινή γνώμη, έχει το δικαίωμα κριτικής των πράξεων των κρατικών οργάνων (άρθρα 14 Σ, 10 Ευρωπαϊκής Σύμβασης). Και συνεχίζει: «Κάθε συντεταγμένη εξουσία, άρα και η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να εκφεύγει από τον έλεγχο και την κριτική του Λαού» και «κάθε εξουσία, άρα και η Δικαστική εξουσία οφείλει να ενεργεί μέσα στα πλαίσια που της έχει διαγράψει η εκφρασμένη λαϊκή βούληση, κυρίως με το Σύνταγμα και τους νόμους και να υπάρχει υπέρ του λαού» (βλ. Ευαγγέλου Κρουσταλλάκη, Εφέτη «Η Δικαστική εξουσία, η ανεξαρτησία της και η κοινή γνώμη», ΤοΣ, έτος ΙΒ΄. 1986, σελ. 1, ιδίως σελ 6, 8, η έντονη γραμματοσειρά δική μας).
Οι δικηγόροι, οι οποίοι γνωρίζουμε την πραγματική κατάσταση, θεωρώ ότι αναγνωρίζουμε το δύσκολο έργο των δικαστικών λειτουργών και δεν θέλουμε την περαιτέρω υποβάθμιση της δικαιοσύνης, αν και τόσο οι δικαστές, όσο και εμείς έχουμε τεράστια ευθύνη για την απαξίωσή της. Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους, χωρίς βέβαια να φτάνουμε στην υπερβολή κάποιων συναδέλφων μας - τηλεοπτικών αστέρων, οι οποίοι παροτρύνουν από το γυαλί τον Πρόεδρο του Δ.Σ.Α να κηρύξει αποχή των δικηγόρων, για να διευκολύνει τους Δικαστές στην αποχή από τα καθήκοντά τους, διότι είναι καλύτερα ο αγώνας των δικαστών να γίνεται από τους ίδιους, γιατί έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα, λόγω της θέσης τους στο πολιτειακό σύστημα.
Υπάρχουν, βέβαια, διαφορετικές απόψεις για τις κινητοποιήσεις των δικαστικών λειτουργών. Υπάρχουν δικαστές, που υποστηρίζουν το δικαίωμα στην αποχή από τα καθήκοντά τους, η οποία πηγάζει από το άρθρο 28 του Δεσμευτικού Χάρτη των Θεμελιωδών Ελευθεριών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης [βλ. Γιάννη Ευαγγελάτου Πρωτοδίκη Χανίων, «Δικαστές στη χώρα του Σωκράτη ή στη χώρα του Πολυζωϊδη και του Τερτσέτη»; Σε www.e-themis.gr], αλλά και Δικαστές, που υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη [βλ. Μιχάλη Ντόστα, Πρωτοδίκη Γρεβενών : «Ο Έλληνας δικαστής και ο Σωκράτης» [ομοίως www.e-themis.gr]. Στα σχετικά άρθρα τους θέτουν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα από την εσωτερική λειτουργία των δικαστηρίων, αλλά και τη νοοτροπία κάποιων συναδέλφων τους.
Το δικαίωμα των δικαστών σε αποχή από τα καθήκοντά τους δεν προκύπτει μόνο από το άρθρο 28 του Χάρτη Θεμελιωδών Ελευθεριών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, αλλά και από το άρθρο 22 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Το άρθρο αυτό ορίζει :
1. Κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος σύστασης συνδικαλιστικών οργανώσεων και συμμετοχής του σε αυτές για την προστασία των συμφερόντων του.
2. Η άσκηση του δικαιώματος αυτού δεν υπόκειται σε περιορισμούς άλλους εκτός από εκείνους που προβλέπονται από το νόμο και είναι απαραίτητοι σε μία δημοκρατική κοινωνία για το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας, της δημόσιας ασφάλειας της δημόσιας τάξης ή για την προστασία της δημόσιας υγείας, των χρηστών ηθών ή των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων. Το παρόν άρθρο δεν εμποδίζει την επιβολή νομίμων περιορισμών στην άσκηση αυτού του δικαιώματος στα μέλη των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας [ δεν αναφέρει τίποτα για την δικαστική εξουσία - η έντονη γραμματοσειρά του συντάκτη του άρθρου].
Υπάρχει, πάντως και μια άλλη μορφή αγώνα, κατά την άποψή μου, που θα πρέπει να «δοκιμάσουν» οι Δικαστές : Η δικαίωση των πολιτών, μέσα από τις δικαστικές αποφάσεις τους, οι οποίες θα σημάνουν ένα ηχηρό ράπισμα κατά της ελληνικής πολιτείας και των δανειστών μας, στις ρυθμίσεις εκείνες, που έχουν μετατρέψει το ίδιο το Σύνταγμα πλέον, σε νεκρό γράμμα, όπως επίσης και κάποιες από τις διεθνείς συμβάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Επιπλέον, θα πρέπει να μεριμνήσουν για την τιμωρία του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, που μας οδήγησε στην πτώση, που δεν έχει ακόμα τέλος! Ούτε και έλεος απ’ ό,τι φαίνεται!
Μόνον έτσι θα έχουν την αποδοχή και υποστήριξη των πολιτών, θ’ ανακτήσουν το χαμένο κύρος τους και θα κερδίσουν την παλαιά αίγλη τους και την πολυπόθητη τιμή τους! Για όσους ενδιαφέρονται ακόμα γι’ αυτά τα ιδανικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου